Afscheidsdag en de jungle in!

Daar zit je dan, achter de computer op afscheidsdag. Vanochtend zijn de kinderen naar huis gegaan voor de feestdagen, en de meesten ook voor de vakantie die tot februari duurt. ’s Ochtends werden de kinderen opgehaald door ouders of familie. Voor de meeste kinderen is het een feestdag, maar niet voor alle. Voor de kinderen voor wie niemand komt is het een rotdag. Op dit soort dagen wordt het voor deze kinderen extra benadrukt dat ze buiten Arco Iris niemand hebben die om ze geeft. Eén van die kinderen is Cony. Haar vader zit in de gevangenis (dag gaat hier heel makkelijk naar het schijnt) en haar moeder had een verhaal dat vader haar vanuit de gevangenis had gedreigd dat ze Cony niet mocht meenemen. Of het waar is blijft in het midden, iig zou ze niet komen. Dus zat cony vanochtend bij ons, ver weg van de andere kinderen, te spelen. Toen ineens haar moeder kwam om haar op te halen. Wij waren allemaal verbaast, maar Cony nog het meest. Het duurde even voordag ze het echt geloofde had ik het idee. Maar Cony naar de salon, en wij er achteraan, omdat we zo verbaast waren dat we wilden kijken of ze er wel echt was. En daar zat ze, nieuwe kleren bij zich voor Cony en meteen haar haar kammen enzo. Geweldig. Vervolgens voltrok zich het drama. Ouders moeten allemaal papieren tekenen dat ze de kinderen meenemen, en de verantwoordelijkheid hebben voor de kinderen tijdens de vakantie. Maar omdat Cony niet zou worden opgehaald waren er voor haar geen papieren klaargemaakt. Degene die dat kon doen was echter niet aanwezig, die werd later verwacht. Moeder werd boos, en wilde niet wachten. Ze trok Cony mee en liep zo de poort uit. Natuurlijk haar Nana er achteraan, en twee kerels om haar eventueel tegen te houden, wat gelukkig niet nodig bleek. Na overleg zei moeder later terug te komen om Cony op te halen, en vertrok, Cony achterlatend. Wat een schok voor haar! Zoals ze binnenkwam. Ik probeerde haar een beetje te knuffelen, maar ze had zich helemaal afgesloten om de teleurstelling niet te voelen. Ik heb tien minuten met haar op schoot gezeten en haar vastgehouden. Waarbij ik haar wilde troosten, maar niet wist hoe. Ik wilde zeggen: “Ze komt zo weer terug om je te halen”, maar dat weet ik helemaal niet zeker. De kans is aanwezig dat moeder helemaal niet terug komt om haar op te halen en Cony alleen maar een hele grote teleurstelling heeft moeten verwerken om alsnog in de vakantie hier te zijn. Ik vond het zo verdrietig voor haar, dat ik gewoon moest huilen. Toen begon ze gelukkig te ontdooien en kwamen de eerste woorden en weer uit. Ze is nu lekker buiten aan het spelen en weer lekker ontdeugend overal aan aan het zitten waar ze niet aan mag komen. Voor vandaag zal ik blijven hopen dat haar moeder wel terug gaat komen om de papieren te tekenen en haar gewoon lekker mee naar huis neemt voor de vakantie.

Ander triest nieuws. Vanochtend is Gatito doodgegaan. Gatito was ons jonge katje wat we sinds anderhalve week hadden. Eén van de kinderen had hem gevonden en meegenomen naar Arco Iris, waar Joost het vervolgens terug vond ik een hoek van de werkplaats. Ondanks het feit dat het echt een heel jong katje was een meisje waarschijnlijk (mbv het internet vastgesteld op een week of twee/twee en een half) besloten we toch te proberen om haar te voeden. Op internet gevonden: melk met water 8 keer per dag, en daarna goed haar buikje maseren omdat de darmen nog niet echt op gang zijn gekomen. In twee dagen ging ze echt een stuk vooruit. Kon inmiddels echt lekker hard jammeren als ze eten wilde, moest plassen, of gewoon lekker aandacht wilde. En begon al aan je vingers te knauwen, dus waren we begonnen met de zware taak om haar vast voedsel te leren eten. Tegen onze verwachtingen in deed ze het eigenlijk heel goed. Dus toen ze vanochtend ineens niet meer wilde eten en niet meer miauwde waren we heel verbaast. Het duurde niet lang voordag ze in de handen van Laura is doodgegaan. Geen idee wat de oorzaak is, jonge katjes gaan nou eenmaal dood, maar ik ben wel heel verdrietig. We gaan haar straks begraven in een hoekje van het terrein. Het grappige is dat de peruanen niets begijpen van ons sentiment en ons zelfs hartelijk uitlachen, omdat we ons katje gaan begraven en niet gewoon in de container gooien!

En dat allemaal voor 10 uur ’s ochtends. Wat een dag....Maar gelukkig zijn er ook veel leuke verhalen!

Sinterklaas heeft dit jaar een lange reis gemaakt: hij is met de stoomboot de atlantische oceaan overgestoken en bij Brazilie de Amazone opgegaan, zo door naar Iquitos :D. Dus hebben we hier ook Sinterklaas gevierd. Jeroen (een Nl-er die hier woont en werkt) was Sinterklaas en Yvonne, een oud vrijwilliger, was Zwarte Piet. Het was echt superleuk. Het begon al met de voorbereidingen. Pepernoten bakken, en met zijn allen overleggen en de baard, het haar en de staf in elkaar knutselen. Erg gezellig. Een paar kinderen mochten bij Sinterklaas op schoot en alle kinderen kregen een cadeautje. Verder hebben ze 100 keer sinterklaas kapoentje gezongen. Het enige liedje dat ze kennen omdat Yol ze dat een keer geleerd heeft. Echr komisch om die kinderen in het nederlands (min of meer:-) te horen zingen. Een leuke middag!

En ik heb nog een stoer verhaal!! Want ik ben de jungle in geweest. Met zijn vieren (Marielle, Joost, Laura en ik) hebbeb we 3 dagen in een Lodge in het oerwoud gezeten. Eerst met een snelle speedboot de Amazone op. Dat was ook wel nodig, aangezien de amazone de snelst stromende rivier te wereld is met een stroomsnelheid van 9 km/uur. Een straffe 5 knopen stroom tegen.Dat is echt megaindrukwekkend, vooral omdat er ook vanalles in de stroom meegesleurd wordt. Het was echt met 50km/uur manouvreren tussen de boomstronken door. Het is ook echt een enorm brede rivier trouwens: 2- 2,5 km breed. Echt vet! Ik vond het ook zo maf om echt het oerwoud te zien! Ongelooflijk uitgestrekt groen land! Supermooi.

Bij aankomst in de Lodge kregen we onze kamer toegewezen. Daarna laarzen aan, grote hoeveelheden repelente (antimuggenspul, en jezus wat was dat nodig :D) op en de Jungle in. Allereerst zijn we op zoek gegaan naar medicinale planten en dieren. Wist je dat termieten eten goed is tegen cariës? ’s Middags een trip met de kano op de Tamirar, een zijstroom van de Amazone. We hebben nog best veel gezien: veel mooie vogels, apen, leguanen en zoetwaterdolfijnen. Erg leuk. Bij dit alles benoemde onze gids, Walter, alles als de famoso dit en de famoso dat, wat op een gegeven moment wel een beetje irritant werd. Daarnaast was er tijdens de tocht extra vermaak gecreeerd. Onze kano, titinic gedoopt, had nl een indrukwekkend lek (zie foto), en dus hebben we iedere kanotocht met toerbeurd zitten hozen. Niet heel handig, maar ook wel weer lachen, en typisch peruaans. ’s Avonds zijn we op zoek gegaan naar spinnen en slangen. Geen slang gezien, maar wel 4 tarantula’s! Een middag zijn we met een motorboot naar een stek gegaan waar zoetwaterdolfijnen zwommen. Ik heb op 50 m afstand van een dolfijn gezwommen. We zijn er zelfs in geslaagd ze een beetje op de foto te krijgen, een bijzondere prestatie. Vond het wel maf om dolfijnen te zien in zoet water, maar echt heel bijzonder. Net als in de film, zegmaar :D.

Die avond hebben we een pracht van een avontuur beleefd. We zouden proberen om kaaimannen te spotten in de rivier. Dus wij gewapend met onze zaklantarens in de Titanic met onze gids voorop. Famoso Walter had een verhaal dat vanwege de hoge waterstand ze waarschijnlijk verder het oerwoud in waren getrokken, dus wij met de kano verder het oerwoud ingevaren. Op dat moment ging de eerste zaklamp uit. Walter had zijn grote hakmes bij zich en hakte zich met regelmaat een weg, zodat we weer een stukje verder konden, en met regelmaat duwden we met geweld de kano over een stronk of tussen twee bomen door. Een prachtavontuur, maar ondertussen nog geen kaaiman gezien, en het begon al laat te worden. Maar de famoso Walter wist van geen opgeven. Ondertussen begonnen steeds meer zaklampen te doven en met iedere lamp die uit ging begonnen wij ons weer een beetje meer zorgen te maken. Uiteindelijk maar eens geopperd om terug te gaan, waar walter mee instemde, maar ja, toen zaten we al een half uur goed klem!!!! Vooruit kwamen we niet meer, dus met veel moeite de kano achteruit beweging gekregen, waarbij Walter zijn hand bezeerde aan een stam met stekels. Met nog twee steeds zwakker wordende lampjes over gingen we op zoek naar de weg terug, aangezien geen van ons (incl de gids) meer wist waar we vandaan waren gekomen. Zonder licht zag je echt geen hand voor ogen, dus als de lampen zouden doven zouden we echt de weg niet meer vinden. Terwijl Laura en ik maar weer aan het hozen sloegen begon zich bij ons langzamerhand de gedachte te vormen dat we wellicht een nacht in de kano moesten doorbrengen wachtend tot het licht werd. Op dat moment kwam er weer iets meer ruimte tussen de bomen, en konden we weer iets sneller vooruitkomen. Niet lang daarna kwamen we weer bij de rivier waar heel braaf de laatste lampjes het begaven, in het zicht van de lodge. Na nog wat gegiecheld te hebben over de onverantwoordelijkheid van de peruaanse gidsen zijn we, zonder een kaaiman gezien te hebben, lekker onder ons muskietennetje gedoken.

De volgende dag gingen we piranja’s vissen. Eerst een geweldige wandeling, 1,5 uur op je laarzen was wel pittig, maar ik was blij dat ik ze aan had. Het is nl regenperiode dus is het nogal vochtig in de jungle. Lekker veel modder! De doorwaadbaarheid van een riviertje werd bepaald door de waterstand te vergelijken met de laarshoogte :D Via hele mooie paadjes, over een boomstammenbrug en door de modder kwamen we uit bij een prachtige laguna. Aan de overkant stond welgeteld 1 huis, waar een man met zijn gezin woonde. Na een schreeuw naar de overkant kwam er iemand vanaf de overkant ons met een kano halen. En toen begon het visfeest. Ik heb ooit in een ver ver verleden 1 keer gevist, maar wat schept mijn verbazing? Haal ik daar zomaar de eerste vis boven water en ook nog eens de enige piranja die we hebben gevangen! Echt stoer. De terugtocht verliep wat minder soepel, aangezien er tijdens het vissen een enorme tropische regenbui was losgebarsten, waardoor we volkomen verregend in de Lodge aankwamen. Na ons te hebben verkleed zijn we per speedboot weer naar Iquitos teruggekeerd.

Dit was het weer voorlopig. De feestdagen komen eraan, dus wil ik jullie allemaal een hele fijne kerst een een gelukkig nieuwjaar toewensen.

Heel veel liefs,
Jis

PS Aan het eind van dit schrijven kan ik medelen dat Cony inmiddels door haar moeder is opgehaald.